Van hostel naar hostel naar hostel

Op verzoek van mama en een uitleg voor alle Facebook foto’s; een klein (waarschijnlijk niet klein) vervolg op de eerste week reizen in Vancouver. Op de zaterdag mocht ik eindelijk gaan skydiven. De zenuwen kwamen pas toen we de uitleg kregen en er wel 4x vermeldt werd dat je niet de armen van de parachutist mag raken. De parachute opent niet vanzelf, maar dit doet de parachutist en het raken van zijn armen kan er voor zorgen dat de parachute te vroeg opent. Dat willen we natuurlijk niet. Samen met een meisje uit Korea en een jongen van Saoedi-Arabië ging ik in het vliegtuig. We hadden alle drie gevraagd om een filmpje van de sprong, dus gingen er in totaal 6 parachutisten mee. Drie daarvan waaraan wij vastgebonden, ja vastgebonden, zaten. Ontkomen aan de sprong zat er echt niet meer in. En drie cameramannen. Na ongeveer een kwartiertje waren we op hoogte, zo’n 4.5 km boven Abbotsford. Een uurtje van Vancouver. De jongen zou als eerste springen, alleen daar was hij nog niet op voorbereid. Maar geen keuze, de opstelling stond vast en tussendoor schravelen met een opendeur naar de buitenlucht zat er niet in. Ik denk dat ik nog geen twee minuten na heb kunnen denken over de belachelijke hoogte en kou daarboven in het vliegtuigje met een open deur. Mijn cameraman hing aan een van de stellingen van het vliegtuig te wachten totdat wij klaar waren om te springen, want ik mocht als laatste. Op het filmpje is goed te zien dat ik het niet meer zo leuk vind op dat moment haha! Maar de vrije val was echt totaal het tegenovergestelde van wat ik had verwacht. Alle mooie landschappen en rivieren en bergen met sneeuw en zelfs Vancouver waren goed te zien vanuit die hoogte. Na ongeveer drie seconden mocht ik mijn armen ook spreiden en zelf ‘vliegen’. Pijn in je buik van de vrije val voel je absoluut niet, alleen een droge mond van de harde wind (200 km/h daling) en het wapperen van je gezicht is niet zo prettig. Maar naar ongeveer een minuut klapte de parachute al open en realiseerde ik me ineens weer hoe zwaar een lichaam is dat hangt in een paar linten. Ik mocht zelf de weg terug naar beneden de parachute besturen en na 10 minuutjes zat ik alweer in het zand op de grond. Tot nu toe het leukste avontuur van heel mijn bezoek aan Vancouver!!
Verder heb ik op zaterdag een rondje hardgelopen langs het water bij het ijshockeystadium en heb ik savonds lekker bijgeslapen.

Op zondag ben ik eindelijk vertrokken uit de ‘engste’ buurt van Vancouver en terecht gekomen in Downtown. Dit is het midden van de stad en het is hier dan ook altijd druk met mensen, veel cafés en restaurants en overal zijn supermarkten en op elke hoek zit een Starbucks. Macdonalds daarentegen zie je hier weinig. Ik was rond 9 uur al in het andere hostel en kon nog niet inchecken tot 3 uur, dus ik heb de bus gepakt naar het noorden van Vancouver en ben gaan kijken in Lynn Canyon Park. Een park met een suspension bridge (een brug die wiebelt tussen de bergen; google geeft hiervan vast een perfect beeld!) en veel watervallen met hoge bergen eromheen, waarvan verschillende mensen naar beneden sprongen in de dieptepunten van de meren. Het water was heel erg helder en het weer perfect voor een dagje park. Rond 12 uur had ik het eigenlijk wel gezien, want zo groot was het niet. En daarnaast was ik alleen dus ik kon met niemand delen hoe mooi ik het daar vond. Maar, Guusje wilde wel even Facetimen, dus toen hebben we even bijgekletst voordat ik terug ging naar Vancouver.
Die avond heb ik nog de filmavond van het hostel bijgewoond met een meisje uit mijn kamer. Belen heet ze, en ze komt uit Chili. Haar Engels was soms wat lastig te verstaan, maar met de simpelste woordjes hebben we het heel erg gezellig gehad samen! En dat was wel fijn.. Want die zondag was toch mijn eerste momentje dat ik Nederland en alle vertrouwde omgeving even miste. Het verhuizen van hostel naar hostel en iedere 3 dagen de nieuwe omgeving bekijken en nieuwe mensen ontmoeten is echt vermoeiend.

Op maandag had ik een bus geboekt naar Whistler, zoals ik eerder vertelde, een ski-gebied. Dacht ik. Helemaal waar, in de winter. Maar momenteel is het daar zo’n 4 graden warmer als in Vancouver en ik was niet voorbereid op het warmte verschil tussen de grond en de bergen. En al helemaal niet op de paden die in de bergen lagen. Opnieuw was ik die dag alleen en ik heb daarom maar besloten om snel de gondola’s zo’n 7 km omhoog de bergen in te pakken. Ik ontmoette daar 4 oudere mensen, die iedere zomer en winter terug kwamen naar Whistler om te hiken of te skiën. Op het eerste punt kon je erg mooi de omgeving zien, maar de paden om te wandelen waren daar niet erg geschikt als je alleen zou gaan hiken. Ik heb de andere gondola tussen de twee bergen in gepakt (papa, als je je nog bedenkt om naar Vancouver te komen dan zullen we deze oversteek achterwege laten ). Daar heb ik een stuk gelopen tot ik op het uitkijk punt kwam. Canada is echt heel erg mooi! Overal waren bergen te zien bedenkt in ijs en sneeuw en belachelijk mooie hoge bomen. Mama maakte zich zorgen die dag, want ik was vergeten sochtends te sturen dat ik wel en levend in bed lag. Mijn bus vertrok namelijk al om 07.30 uur en in alle haast heb ik er niet aan gedacht dat ik niet eerder dan die middag een keer een berichtje zou kunnen sturen. Maar ik had de eerste hike al overleefd toen ik de gemiste berichten en oproepen zag. Toen ik terug ging naar de eerste berg heb ik besloten om toch een nieuwe hike route te beginnen. Het hiken van deze routes in je eentje werd nog steeds afgeraden. En na 25 minuten naar beneden te zijn gelopen begreep ik waarom. Ik was nog niemand tegen gekomen en dat ging in de komende 3 uur waarschijnlijk ook niet gebeuren. Daarnaast lopen er beren door de bergen. Die zijn niet gevaarlijk, maar als ze ooit gevoerd zijn door mensen zijn ze al snel gewend aan het lekkere eten dat wij hebben en wordt het wel erg interessant om iets dichterbij te komen. Dus, zo verstandig dat ik ben, ben ik omgedraaid en teruggegaan naar Whistler. Met een noodleprutje van de chinees tegenover het hostel heb ik de avond doorgebracht. Toevallig zat Chloe in de kamer naast mij en hebben we besloten om de dag erna nog samen door te brengen.

Die dag erna hebben Chloe, Ben en ik ontbeten in Whistler. Ik heb nog nooit eerder een skivakantie meegemaakt, maar ik kan me voorstellen dat dit dorpje in de winter uiterste gezelligheid uitstraalt en zorgt voor veel bekijks van de gasten. Ik had al dagen uitgekeken naar Canadian Pancakes with Maple Syrup, maar die dinsdag kreeg ik dat voor ontbijt. Een veel gezondere keuze voor ontbijt was er trouwens niet. Het was bacon, eggs, bagels etc etc wat er op het menu stond. Maple syrup is een soort stroop, erg licht en vloeibaar, die gemaakt wordt van de bomen hier. Het blad van Canada dat je ziet op alle vlagen is de Maple tree. Na het ontbijt zijn we met de auto naar Green Lake gegaan. Zo’n 5 km van Whistler en één van de 89321901231 meren rondom dit gebied. Er was werkelijk helemaal niemand. Een heel mooi groen meer met het uitzicht op de bergen en dure huizen aan de zijkant. Perfect voor een dagje bijkomen, want Chloe en Ben hadden de dag ervoor een 15 km hike gedaan op de berg, waarbij Chloe bijna dood was gegaan toen ze naar beneden viel. Geen grapjes dit. Er zijn echt delen hier die gevaarlijk zijn om te lopen ook al zijn het erkende toeristische routes.
Savonds terug gekomen in het hostel met een (eindelijk) zelf gekookt en vooral duur avondeten. Ik ontmoette twee Duitsers die in Victoria (een andere stad op Vancouver Island) gingen studeren. Ze vroegen of ik mee wilde voor een drankje bij Canada Place, maar Whistler was erg vermoeiend dus ik ben gaan slapen en heb ervoor nog even bijgepraat met de meisjes in mijn kamer uit België en Duitsland.

Op woensdag ben ik de dag begonnen met zo’n 10 km wandelen over de strand en naar de stad, toen ik de geweldige ingeving kreeg om te gaan winkelen. Mijn koffer was vast niet vol en zwaar genoeg en aan geld heb ik natuurlijk nog steeds een overschot, not.... Maar ik heb het bij een paar aankopen kunnen laten en daarvan was natuurlijk een deel sportkleding. Meteen uitgeprobeerd met een mini bootcamp op het strand. Ik had savonds afgesproken om met Belen uit te eten, het was na 6,5 maand haar laatste dag in Canada en ze was helemaal klaar met al het junkfood. We zijn naar een Grieks restaurant gegaan en voor 14 dollar (eten inclusief een 20% fooi, dat ben je hier verplicht te geven) heb ik avond gegeten. Hierna hebben we de sunset gekeken op Sunset Beach, maar ik denk niet dat dit strand terecht deze naam heeft gekregen. Rond 9 uur zijn we naar de andere kant van de stad gewandeld en 1,5 uur later hadden we eindelijk het False Creek Seawall Piano plein gevonden. Een uitkijkpunt aan de ene kant van het water waar een piano staat en mooie schilderingen op de vloer zijn gemaakt. We hebben de trip vervolgd met een bezoekje aan het stadion en het Science World. Snachts licht alles hier op en is het echt geweldig om langs de boulevard op te lopen. Ook hiervoor zullen jullie even Google moeten raadplegen. We hebben de dag afgesloten met een ijsje en de bus naar huis, want nog eens 7 km voor die dag zat er niet meer in.

En dat is vandaag te voelen want ik heb nergens zin in. Ik heb wat kleine dingetjes uitgezocht om te doen voor komende dagen omdat de weersvoorspellingen heel slecht zijn. Het is al weken droog in Vancouver, met vele branden tot gevolg en vanaf morgen gaat het voor 8 dagen aan een stuk regenen. Top! Er staat nog een “rondje” (10 km) Stanley park op de planning vandaag, met het meisje uit mijn kamer. Eigenlijk geen meisje meer. Ze is 28 en komt naar Vancouver om hier 2 jaar te werken. Dat is trouwens absoluut geen uitzondering, ik ben vrijwel een van de jongste gasten in deze stad en vooral onder degene die alleen reizen. Ik heb nog niemand ontmoet beneden de 23, behalve Belen, zij is 18 maar heeft voor 6 maanden bij een gezin in Toronto gewoond. Vanavond nog één keer de zonsondergang bekijken met een wijntje op het strand voordat het weer omslaat! Klinkt prima toch.

Voor nu was dit weer een (lang) verhaaltje van mijn belevenissen in Vancouver, vanaf volgende week woon ik op de campus in Nanaimo en zal het leven weer wat meer routine krijgen en voor nu kijk ik best uit naar een eigen plekje en het dichtlaten van mijn koffer voor een paar maanden! Tegen die tijd zijn er vast weer nieuwe spannende dingen gebeurd en komt er vast een momentje dat ik de tijd heb om het uitgebreid aan jullie te vertellen.